Wat was dat een druk weekend. Lange dagen, heel koud, veel regen maar toch waren we gelukkig. Hoe dat kwam lees je in deze post.
Hoe kwam dit tot stand?
Enkele maanden geleden kregen Celine en ik de vraag om mee naar een wedstrijd van het Unified Sailing team te gaan kijken op een zondag in september. We mochten komen kijken en ondertussen content maken, dus foto’s en video’s voor hun.
Maar een week of drie geleden kregen we te horen dat die wedstrijd niet door kon gaan. We vonden dat allebei heel jammer. Gelukkig hadden ze een alternatief dat eigenlijk nog beter was ,maar ook groter en uitdagender…
Het werd een Regatta in Duitsland…
Dag 1 in Duitsland
Allemaal naar Münster dus… De meeste zeilers waren al daar van donderdag namiddag. Want sommige hadden vrijdag ochtend al een wedstrijd. Celine en ik gingen pas vanaf vrijdag avond, dit kwam door Celine haar school en wou het niet zonder haar doen. Veel werk voor de boeg dat kon ik zeker niet alleen. Tegen de middag kwam ik aan bij Celine haar thuis, en kon daar nog even in de rust wachten tot ze klaar was met haar lessen. Daarna werden we gebracht door haar ouders (dikke merci daarvoor trouwens), zodat we op een parking met twee Unified Partners konden rijden richting de Regatta. Het was al bijna donker als we daar aan kwamen, gelukkig hadden ze daar nog lekkere spaghetti klaarstaan, en dat was echt wel zalig om zo toe te komen. Wat een groep, voelde het groepsgevoel al heel snel….
Dan was nog enkel de tenten klaarzetten en dan in mijn bedje, want het werden nog zware dagen… En ja hoor…
Unfied Partners? Wat is dat?
Voordat we beginnen aan dag twee, is er nog iets belangrijk dat ik wil zeggen over het zeilen zelf… Hierboven schreef ik al eens ‘unified partner’, maar wat is dat nu eigenlijk?
Als er een sport bij Special Olympics ‘Unified’ bijstaat, dan wilt dat zeggen dat die sport wordt gedaan met zowel valide als invalide atleten. Bij de meeste sporten, sporten ze mee, en ondersteunen ze waar nodig. Dus eigenlijk de begeleider of ondersteuner tijdens de wedstrijden en trainingen. Dit geeft ook vaak heel mooie momenten. Hoe veel mooier kan dit worden? Wel ja, ik heb het met mijn eigen ogen mogen zien, vooral in Berlijn, maar nu zeker tijdens dit weekend….
Dag 2: wedstrijden beginnen…
De dag begon vroeg, en wat een nacht had ik gehad.. pfff, mijn luchtmatras ging af in de nacht, terwijl het vier of vijf graden was. Dus bijna gewoon op de grond geslapen… En bij Celine kwam het water binnen, weet niet wat het ergste is, maar goed, we zijn hier voor content te maken, maar ook om het avontuur mee te maken, en dan hoort kamperen onder deze omstandigheden erbij…
Na het ontbijt gingen we met z’n allen naar de zeilsite. Het was eigenlijk een loods, waar we al onze spullen konden zetten, maar ook aten en rust konden vinden. Dan had je voor dat gebouw een mooie haven, waar de boten lagen. Zelf heb ik echt nog nooit veel met die (kleine) boten in contact gekomen. Gelukkig kregen we een korte safety briefing, waarbij we toch even uitleg kregen over waar we veilig konden stappen en hoe we met de zwemvesten en zo moesten omgaan.
Celine en ik hadden opnameapparatuur bij dat tegen water kon, dus in principe konden we beelden maken op het water. En dat hadden ze bij het belgisch zeilteam ook door, en dan had de papa van Thibeau een motorbootje bij en zo konden wij mee het water op. Heel fijne ervaring, zo konden we beelden maken, en ook genieten van de wedstrijden van heel dichtbij. Natuurlijk wel op een afstand van de zeilboten, want door onze boot maakten wij soms golven, en dat kan de zeilboten voordelen geven….
Zelf kende ik echt de regels van het zeilen niet, maar dat maakte de gesprekken in de boot met Celine en de papa heel interessant.
Zelfs na twee dagen was het nog steeds lastig volgen… maar we konden wel al meepraten tijdnes het eten…
Wat een organistatie
Hoe werkte het nu eigenlijk? Wel er waren twee landen daar, wij als Belgen, maar dus ook Duitse teams. Elk met dan verschillende levels. Hoe dat die levels in elkaar zitten, dat kan ik zelf nu op het moment van schrijven niet echt uitleggen. Maar het gaat om met hoeveel ze in de boot zitten, en wat de functie is van de unified partner.
Buiten de teams waren er natuurlijk ook EHBO-teams maar ook een jury boot en dan nog een verantwoordelijke die de zeilwedstrijd organiseerde.
Elke dag was eigenlijk hetzelfde. Veel op het water, en kon ik vele verhalen horen. De beelden en foto’s die kan je best op onze socials vinden, maar vooral de socials van Unifiied Sailing team.
We hadden echt niets te kort die dagen, elke middag eten, en niet te vergeten water, appelsap en snacks tijdens de dag. Op het einde van dag twee was er pizza voor iedereen in de loods, wat een organisatie… Dikke pluim voor hun daar in Duitsland…
We mochten ook ZELF zeilen op de laatste dag!!!
Voor de laatste dag werd er de vorige dag beslist om geen wedstrijden meer te zeilen, omdat er (bijna) geen wind was op het water. Klinkt negatief, maar voor Celine en ik was dat ook wel goed nieuws… Want er werd ‘fun-sailing’ gepland, wat zoveel wilt zeggen als ‘iedereen mag mee zeilen’.. Jaja, Celine en ik mochten mee het water op, maar niet om foto’s en video’s te maken maar wel om te zeilen. Ook werden er random teams gemaakt, dus de boten werden gevuld met alteten, crew, en unified partners, maar dus ook met Celine en ik erbij… Wat een ervaring… Super blij met die kans, ook kon ik eens met iemand van Duitsland een gesprek voeren in het engels hoe het voor haar was zo het zeilen met Special Olympics. En dit allemaal tijdens dat ik het roer vast had, gelukkig wel onder begeleiding van de head coach van België. Wat een dag…
Als we dan nog even praten over het werk dat we daar deden, werd er ook zaterdag gevraagd aan ons om ook de andere teams in beeld te brengen. Dus niet alleen voor belgie maar ook voor de duitse teams. Dit was niet veel extra werk, en konden we eigenlijk wel beter werken, bedoel dan moest ik niet meer nadenken wie wel of niet in beeld kon/mocht komen. Tuurlijk wilden we dit doen. Celine en ik waren daar echt voor alle teams… Dit gaf ook mooie beelden. Nogmaals: voor beelden en foto’s kan je de socials checken…
Wat ervaring, maar best heftig weekend
Na alles ingepakt was, en we de rest van de dag dus zelf op het water waren geweest, was het bijna tijd om naar huis te gaan. Keek er wel naar uit, vooral na een warme douche en bed. Maar toch was het echt zalig om dit te mogen gedaan hebben. Dit was echt een familie waar wij toch zeker al een weekend mochten van genieten. In het begin van deze post, las je al dat ik het familiale gevoel al had na een paar uur, maar na drie dagen, was het niet anders. Super lieve mensen, en dit was zalig om content te maken voor hun. Natuurlijk was het niet altijd ‘werken’ wij konden ook gewoon samen eten, en de gesprekken hebben met iedereen.
Zaterdag namiddag was ik even overprikkeld, maar dan is Kim (head coach) even naar mij gekomen en ze zei “als er iets is, mag je dat zeggen he, we zijn hier ook voor jullie, dus je zegt het maar”, dit gaf zo een goed gevoel. Maar ja, wij blijven ook ‘specials’ he. En dat zij dan bij mij kwam zitten, betekende heel veel voor mij…
Vervolg?
Meermaals werd er mij gevraagd om mee in het team te komen, maar dat wordt nog niet simpel. Het is een zalig team om mee te mogen vertoeven, zowel op het water als op het land. Voorlopig wil ik gerust aventoe eens langskomen, maar momenteel is het niet mogelijk.
Wat een team, wat een weekend, maar het heeft veel energie gekost, en dat voelde ik nog zeker een week. Maar zeker de energie waard….
Merci aan heel het team en de organisatie, en vooral ook Celine voor dit te willen doen met mij.
Tot snel?
Elias
Add a Comment